BURNÚS s.n. v. burnuz. substantiv neutruburnus
burnus n. 1. manta mare de lână cu glugă (cum poartă Arabii): Arabii înveliți în burnusuri albe AL.; 2. haină mare cu glugă (în Dobrogea); 3. scurteica țărancelor (din Basarabia). [Turc. BURNUZ]. substantiv neutruburnus
BURNÚS s. n. V. burnuz. substantiv neutruburnus
burnus substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | burnus | burnusul |
plural | burnusuri | burnusurile | |
genitiv-dativ | singular | burnus | burnusului |
plural | burnusuri | burnusurilor |