broáncă (broánce), s. f. – contrabas. Bg. brŭmčă „a zumzăi, a fredona”, brŭmčilo, *brŭnčka „drîmbă”, Giuglea. Dacor., III, 591-4, propunea lat. *bromica; și Drăganu, Dacor., IV, 747, pleca de la sl. brǫkŭ, ceh. brouk „gîndac”. substantiv femininbroancă
broancă | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | broancă | broanca |
plural | broance | broancele | |
genitiv-dativ | singular | broance | broancei |
plural | broance | broancelor |