BISMUTÍT s.n. Carbonat natural de bismut. [< fr. bismuthite]. substantiv neutrubismutit
BISMUTÍT s. n. hidrocarbonat natural de bismut. (< fr. bismuthite) substantiv neutrubismutit
bismutít s. n. substantiv neutrubismutit
bismutit substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | bismutit | bismutitul |
plural | — | — | |
genitiv-dativ | singular | bismutit | bismutitului |
plural | — | — |