ARGINTUÍ, argintuiesc, vb. IV. Tranz. (Rar) A arginta. – Din argint. verb tranzitivargintui
argintuí (a ~) (rar) vb., ind. prez. 1 sg. și 3 pl. argintuiésc, imperf. 3 sg. argintuiá; conj. prez. 3 să argintuiáscă verb tranzitivargintui
argint(u)ì v. 1. a polei sau a fereca cu argint; 2. fig. și acum luna argintește tot Egipetul antic EM. verb tranzitivargintuì
ARGINTUÍ, argintuiesc, vb. IV. Tranz. (Rar) A arginta. – Argint + suf. -ui. verb tranzitivargintui
ARGINTUÍ, argintuiesc, vb. IV. Tranz. (Rar) A arginta. ◊ Refl. F i g. Izvorul... s-argintuiește de alba lună care-l ninge. MACEDONSKI, O. I 62. verb tranzitivargintui
argintui verb tranzitiv | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | ||
(a)argintui | argintuire | argintuit | argintuind | singular | plural | ||
argintuind | argintuiți | ||||||
numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | |
singular | I (eu) | argintuiesc | (să)argintuiesc | argintuiam | argintuii | argintuisem | |
a II-a (tu) | argintuiești | (să)argintuiești | argintuiai | argintuiși | argintuiseși | ||
a III-a (el, ea) | argintuiește | (să)argintuiai | argintuia | argintui | argintuise | ||
plural | I (noi) | argintuim | (să)argintuim | argintuiam | argintuirăm | argintuiserăm | |
a II-a (voi) | argintuiți | (să)argintuiți | argintuiați | argintuirăți | argintuiserăți | ||
a III-a (ei, ele) | argintuiesc | (să)argintuiască | argintuiau | argintuiră | argintuiseră |