ALUNÉT, aluneturi, s. n. Aluniș. – Din alun + suf. -et. substantiv neutrualunet
ALUNÉT, aluneturi, s. n. Aluniș. – Alun + suf. -et. substantiv neutrualunet
ALUNÉT, aluneturi, s. n. (Cu sens colectiv, rar) Aluniș. substantiv neutrualunet
alunet substantiv neutru | nearticulat | articulat | |
nominativ-acuzativ | singular | alunet | alunetul |
plural | aluneturi | aluneturile | |
genitiv-dativ | singular | alunet | alunetului |
plural | aluneturi | aluneturilor |