ABNÓRM, -Ă adj. (Rar) Anormal, neobișnuit. [Cf. germ. abnorm < lat. abnormis]. adjectivabnorm
abnórm, -ă adj. (înv.) Anormal, neobișnuit. Cazuri ciudate în care cererile chiar abnorme ale bolnavilor sunt în stare să înlăture boala (EMIN.). • pl. -i, -e. /<germ. abnorm, lat. abnormis, -e. (DEXI – „Dicționar explicativ ilustrat al limbii române“, Ed. Arc & Gunivas, 2007) adjectivabnorm
abnórm (rar) adj. m., pl. abnórmi; f. abnórmă, pl. abnórme adjectivabnorm
ABNÓRM, -Ă, abnormi, -e, adj. (Rar) Anormal, neobișnuit. – Din germ. abnorm. adjectivabnorm
abnorm adjectiv | masculin | feminin | |||
nearticulat | articulat | nearticulat | articulat | ||
nominativ-acuzativ | singular | abnorm | abnormul | abnormă | abnorma |
plural | abnormi | abnormii | abnorme | abnormele | |
genitiv-dativ | singular | abnorm | abnormului | abnorme | abnormei |
plural | abnormi | abnormilor | abnorme | abnormelor |